Rianne! Lieverd! We zijn gewoon live gegaan met onze nieuw FB pagina, hey! Wat eigenlijk nog niet de bedoeling was, maar... wij weken af van de planning, want we voelden dat het goed was om het NU te doen. Onze samenwerking Business and Bubbles is écht van start gegaan! Binnen een paar uur zoveel likes en meer dan 2000 mensen bereikt. ONGELOOFLIJK TOF! Nu al zin in het moment dat onze site live gaat! En lees je dit en ben je super benieuwd waar we het over hebben? Kijk dan op: https://www.facebook.com/BusinessandBubbles/ en een Like is een enorme knuffel van ons! Traaaalalalaaaa. Zo... dan nu terug naar onze blogs: Het is zo bijzonder, ik las jouw vorige blog en ik dacht alleen maar: Hoe kan zo een sterke en zelfverzekerde persoon als jijzelf nou een saboteur in zichzelf hebben om the finger te geven? Jij bent zo’n vrouw, waarbij men aan je lippen hangt, zodra je begint te praten. Ik ben blij dat je dat door die Marketingpresentatie voor de Utrechtse Business Club aan den lijve hebt ondervonden. Ow en trouwens… dat doe ik ook nog steeds, wanneer jij ergens binnenkomt, kennis maakt met mensen, de situatie aanhoort en direct allerlei toffe ideeën begint te spuien. Jaloersmakende eigenschap. So yeah, don’t you dare listen to that jerk! Nu ik je blog weer teruglees zie ik dat jij je afvraagt wanneer wij weer terugkeren naar onze Wifi-arme eilanden, aangezien je het gevoel had dat dat niet lang zou duren. Nou, je had volkomen gelijk! Gisteren heb ik de tickets geboekt. We gaan terug naar het eiland met het belabberdste wifi of all, La Digue. Wat ik in mijn vorige blog niet heb verteld is dat we op La Digue bij een vrouw (Rita) verbleven die 29 honden heeft opgevangen, in haar uppie. 29 honden die waren verwaarloosd, gedumpt in een rivier, overgoten met kokendheet water en voor dood achtergelaten, etc. Zij heeft ze liefdevol verzorgd en een prachtig huis gegeven. Wij zijn dus niet alleen verliefd geworden op het eiland zelf, maar ook op Rita en haar geweldige roedel. Toen we de poort achter ons dichtdeden bij vertrek, keken we elkaar aan met tranen in onze ogen (nou ja, ik huilde gewoon volop) en zeiden we tegen elkaar: ‘We moeten snel terug!’ Nu we de situatie beter kennen, kunnen we haar beter helpen. Dus in februari gaan we terug, om haar wat meer lucht te geven, door te helpen en de honden weer te voorzien van belachelijk veel knuffels. We gaan Rita ook financieel helpen. Alles wat zij verdient via haar B&B gaat direct naar de honden, maar dat is lang niet genoeg. Zij en de honden kunnen alle hulp gebruiken voor het prachtige werk dat ze doet. Om je een idee te geven: Voor € 10,00 kan ze een puppy inenten, voor € 30,00 kan ze honden steriliseren of castreren. Dus echt alle beetjes helpen. Al heb je € 1,00 over, GRAAG! Alles is welkom. Donaties mogen naar: Ellen Jansen, NL06ABNA0618608834, o.v.v. Rita. Karmapunten coming your way! En dan de vraag waar het allemaal om draait: Sta jij iedere ochtend blakend van het zelfvertrouwen op en ga je iedere avond met een roes van zelfverzekerdheid naar bed? Ow god, nee. Ik denk dat bijna niemand op deze aarde dat doet. Ja, behalve Kanye West dan. Mijn inner jerk (mooi omschreven ook) komt hier en daar weleens naar boven drijven. Maar die probeer ik heel snel de kop in te drukken. Ik weet nog dat ik moest afrijden en dat ik nogal gespannen was. Inderdaad het ‘Kan ik dit wel?!’ complex. Mijn broer zei toen iets in de trant van: ‘Ell, je kan je er enorm druk om maken, maar dat werkt je alleen maar tegen. Gewoon je ding doen en gaan.’ tegen mij. Dat is me altijd bijgebleven. Wanneer er iets is waar ik me druk om maak, dan komt er een kalmte over me heen wanneer ik weer hoor. Wat kunnen we ons soms druk maken om niets. En je dan achteraf afvragen: ‘Waarom heb ik me hier druk over gemaakt?!’ Als we dat nou van tevoren al denken, hoeven we ons dat na de tijd niet meer af te vragen. Zoals ik hierboven al schetste, jouw Ferrari brein (zoals jij deze noemt) blijft maar gaan en overlopen van de ideeën. Hoe kom jij tot rust? Hoe krijg jij jouw brein zover dat ie helemaal zen is? Lukt dat überhaupt? Dikke kus, Ell
0 Reacties
Toeleven naar je vakantie. Ooooch man, wat is dat toch lekker. Dit jaar deden wij dat extra hard, want wat hadden we een super mooie en anders dan anders locatie gevonden! In november zijn Rem en ik op vakantie geweest op de Seychellen. We verbleven op 3 eilanden. Mahé, La Digue en Praslin. La Digue heeft ons hart gewonnen, niet alleen qua eiland zelf, maar zeker ook qua bijzondere locatie waar we verbleven. Waarom? Dat lees je hieronder. 15 november 2016. Rem en ik vertrekken met de jetty van Mahe naar La Digue. We hebben een geweldig verblijf geboekt, The Blue House. De bovenverdieping van een huis, waar een vrouw woont die 24 honden heeft/opvangt. Al deze honden heeft ze van de straat gehaald, zelf de wonden verzorgd waar nodig en ze een liefdevol huis gegeven. We kunnen niet wachten om haar en de honden te ontmoeten, maar pffff, als we toch eens wisten wat ons voor een prachtige herinneringen te wachten stonden. We kwamen aan met de ferry, het was echt bloedheet. Zelfs de locals waren aan het klagen. Eerlijk is eerlijk, ik ben er dol op. Hoe warmer hoe beter. Rita kwam aan op de fiets (het eiland is 5km lang en 3km breed, dus who needs a car!?) en herkende ons gelijk. We kregen direct een warm (jaja, toe maar, het kan nog warmer) welkom en samen liepen we naar haar huis. Bij onze aankomst werden we ook net zo vriendelijk welkom geheten door onze nieuwe hondenvrienden. Nieuwsgierig kwamen ze kijken wie de nieuwe gasten waren. De eerste die direct knuffels kwam innen was Tinkerbell. Zij duwt zich direct tegen je aan en gaat hangen, echt van: KNUFFEL ME DAN! Natuurlijk doe je dat direct vol overgave. Naast Tinkers, kwamen ook Floflo (Florentine), Lotti, Zoë, Alexis, Zuzu (Azura) direct op ons af. Amy zat een stukje verderop een beetje angstig de kat uit de boom te kijken. Maar al snel werden we helemaal opgenomen door de roedel. Het was zo mooi om alle karakters te leren kennen. Zoals bijvoorbeeld Jessie, de kleinste van het stel, maar wel de koningin. Als ze de aandacht wilde, rende ze naar boven en ging op het dak staan blaffen. De mafkees. En Megan die in het begin nogal schuchter was en door veel TLC niet meer weg te slaan was. Vooral bij Rem. Zo gauw hij ergens ging zitten, ging zij achter zijn stoel liggen. Zo lief. En Oliver, die mij als zijn nieuwe liefde had gebombardeerd. Als ik ergens ging zitten, kwam hij met zn volle lichaam boven op me liggen, en geloof me, het was nogal een beest. En Smokey deed hetzelfde. Af en toe kwam er dan een jaloers grommetje, maar over het algemeen konden ze mijn liefde goed verdelen. Vol ongeloof heb ik gekeken hoe Rita het hoofd is van de roedel, head of the pack. Ze had een deel van de honden achterin de tuin en een deel voorin de tuin. Dagelijks was er een moment dat alle honden met zijn allen konden spelen. Feest! En als ze echt bij elkaar wilden zijn, sprongen ze gewoon door de kozijnen, naar de kamer, door het andere kozijn, de andere tuin in. Dus ach… Ze hebben alle vrijheid. Het ‘speelkwartier’ was klaar wanneer het tijd was om te gaan slapen. Rita liep dan de tuin in en riep: ‘Everybody go dodo!’ Vertaling: ‘Iedereen gaat slapen!’ Zonder enig gezeur liepen de honden van de achtertuin naar de achtertuin en andersom. Iedereen plofte neer en ging slapen. Behalve die honden die nog aandacht wilden, die kwamen lekker bij ons op de veranda om te knuffelen.
Rita woont op 2 min lopen van het strand. Het was dan ook prachtig om de honden die het leuk vonden mee te nemen naar het strand. Dolgelukkig dartelden ze richting de zee om er als zeehonden in te plonzen zodra we er waren. Het is zo makkelijk om wat tijd van jezelf te investeren en die beessies zo intens blij te maken en Rita stiekem ook. Aangezien ze alles alleen doet, heeft ze niet veel tijd om dit soort dingen te ondernemen. Dus ik weet niet wie er gelukkiger was, de honden of Rita zelf. Als de eerste honden waren geweest, liepen we terug naar huis en haalden we de volgende honden op en zo een paar keer. Rem hielp hier en daar met wat klusjes, waarvoor anders een timmerman vanaf een ander eiland moest komen en wanneer die kwam, was dan maar de vraag. Dus Rita was enorm blij met de dingen die Rem kon oplossen. We kochten hier en daar wat dingen om haar te helpen. Zoals 2 zaklampen. Die van haar was kapot, maar ze kocht geen nieuwe, want dat was dan geld dat niet naar de honden ging. Dus wij kochten 2 zaklampen voor haar van 27 Roepie, nog geen € 2,00. Hoe blij kan je een mens maken en vooral hetgeen ze zei nadat we ze hadden gegeven: ‘elke keer wanneer ik deze lamp gebruik, zal ik aan jullie denken, jullie hebben echt het licht in mijn leven gebracht.’ Draag mij maar weg. Daarnaast had ze een nestje pups. Lilly was bevallen van 5 kleintjes. De vorige keer toen er pups waren, had de dierenarts Rita in de steek gelaten. De pups moesten ingeënt worden, binnen 7 weken, de dierenarts zou vanaf Mahé naar La Digue komen, 1 uur en 15 min met de boot, maar ze kwam niet opdagen. De pups kregen een zeer besmettelijke ziekte en binnen een paar uur van elkaar overleden ze. Rita vertelde dit vol boosheid en zoveel verdriet. Hartverscheurend. Er is dus geen dierenarts op het eiland en de dierenarts van Mahé hield zich lang niet altijd aan de afspraak. Daardoor heeft Rita onnodig afscheid moeten nemen van meerdere honden. Dat lijkt me echt verschrikkelijk. Het feit dat je machteloos bent. We hebben haar een donatie gegeven om alle pups te laten inenten, Lily te laten steriliseren en Luchiano te laten castreren. Hopelijk komt de dierenarts deze keer wél op tijd. Maar al met al regelt Rita het toch maar. In haar uppie! 24 honden, 5 puppy’s en het runnen van de B&B, deze runt ze om geld te verdienen en de honden te kunnen verzorgen, Rita komt op de 30e plaats. Wij hebben ongelooflijk veel respect voor haar. Wij zijn onze 2e trip richting La Digue alweer aan het plannen. We willen terug, haar nog meer helpen waar we kunnen, spullen voor haar meenemen die ze daar niet kan krijgen, geld doneren en vooral onze tijd doneren en liefde en knuffels geven aan de honden. Heeeeeeel veel liefde en knuffels, want dat hebben we in overvloed. En jullie… mocht je nou een enorme hondenliefhebber zijn en wil je de Seychellen zelf bewonderen, want wat een paradijselijk mooi land is dat, ga dan zeker naar Rita op La Digue en ga enorm toffe herinneringen maken. Dit is haar site en hier kan je haar honden alvast een beetje leren kennen. www.bluehouse-ladigue.com Goedemorgen lieve partner in crime, Jouw laatste blog. Wat is deze krachtig. Je geeft aan geen zinnig antwoord te kunnen geven op mijn vraag, maar wat was dat juist een enorm zinnig antwoord. Gewoon eerlijk en straight to it. Go for it Working Nomad! En wat hoop ik dat we dat nomade gedeelte ook samen verder kunnen voortzetten via ons nieuwe platform! En de Seychellen… oooowww de Seychellen. Wat een enorm paradijs. Ik heb al veel mooie bestemmingen mogen bezoeken, maar deze… staat toch wel heel hoog op de lijst hoor. En wat je al aangaf, internet/wifi is zeker niet vanzelfsprekend. Het is daar een grote luxe. Heel veel mensen/hotels hebben het niet en als ze het al hebben, is het een verbinding van niks. Maar wees eerlijk, mensen die in paniek raken omdat er geen internet is… moeten even hun prioriteiten opnieuw op een rijtje zetten. Tuurlijk, je hebt een zaak te runnen, maar toch, je hebt vakantie. Dus waar je normaal je mail zou checken, en nog een keer, en nog een keer, was dat daar simpel weg niet mogelijk. Tja, so be it. En qua social media, tja, je wil iedereen laten meegenieten van al het moois om je heen, het feit dat het niet kan, is jammer, maar ach. Wederom: So be it. Tuurlijk waren er van die kleine dingen dat je denkt: ‘Kom oooop, geef me even een fatsoenlijk signaal.’ We hebben namelijk 3 verjaardagen in de familie gemist, aangezien we zo belachelijk hard aan het genieten waren van al het moois daar. Ik had graag die jarigen even willen facetimen. Toch nog ‘persoonlijk’ feliciteren. Maar no way dat dat ging gebeuren. Internet is een beetje als de bustijden op de Seychellen: ‘Nobody knows.’ Niet te vergeten: onze blogs. Dat waren ook nog uitdagingen. In die 3 weken publiceerde ik er 2 en dat ging lang niet altijd even makkelijk. Veel geduld, heel erg veel geduld.
En we hebben onze ogen uitgekeken naar mensen die op vakantie waren, maar toch internet hadden in hun hotel. Wij aten bijvoorbeeld weleens in een heel mooi boetiek hotel en de mensen die daar verbleven hadden daar toegang tot wifi. Dus die zaten tijdens het eten alleen maar op die telefoon te loeren. Sommigen zaten zelfs aan tafel met hun Ipad of nog erger, de laptop. Werkelijk waar… de laptop. Meneer moest een film downloaden en hij werd ook nog eens boos, aangezien het internet te traag was. Dat zit je in de Seychellen, met je geliefde in een romantisch restaurant en dan ben je zo afhankelijk van het internet. Ik vind dat dus echt zo enorm triest. Niet alleen op een tropische bestemming trouwens, maar ook wanneer je uiteten gaat bij het restaurant om de hoek. GENIET VAN ELKAAR! Geniet van het eten. Weg met die telefoon! En een moment waar ik enorm graag internet had willen hebben was toen ons op Nairobi werd medegedeeld dat er een te klein vliegtuig was gestuurd en we dus niet mee zouden vliegen naar Nederland die dag. Op dat moment wil je contact kunnen leggen met de KLM via Twitter, want dan heb je ook echt direct contact. We hadden maar 15 minuten internet per persoon en daarna werd je er weer vrolijk afgegooid. Op zo’n moment is het wel een gemis. Later toen we zo’n business lounge in mochten, kregen we internet en konden we iedereen op de hoogte stellen van wat er aan de hand was. We zijn weer heelhuids thuisgekomen, wel aanzienlijk later dan gepland, maar: SO BE IT! Dus nee, deze social media koningin is totaal niet in paniek geweest. We hebben door het ontbreken van wifi alleen maar meer genoten van de natuur, de temperatuur en de leuke mensen om ons heen en natuurlijk elkaar. En wanneer er wifi was, hebben we iedereen alsnog laten meegenieten van het paradijs waar we waren. Het besef was des te groter, dat internet echt niet alles beter maakt. We hebben het niet nodig, het is tof dat het er is, maar in godsnaam… blijf ook genieten van het echte leven en de mensen om je heen. Stiekem zijn we onze 2e reis naar de Seychellen alweer aan het plannen. Maar voor nu zijn we nog in Nederland en ben ik benieuwd welke opdrachten vind jij nou het tofste om uit te voeren en waarom? Liefs, Ell Nou ja, nog 1 prachtig plaatje van het paradijs op aarde. Vooruit. |