Een netwerkdag voor Ibiza ondernemers in je eigen huis op Ibiza. Wat een heerlijk idee. Ik kan me goed voorstellen dat mensen hier deel van willen uitmaken, dus dat deze dag zo snel vol zit, verbaast mij helemaal niks! I love your way of thinking!
De Seychellen… mijn hart zit zo enorm vol, maar sinds het vertrek heeft deze ook een heel erg leeg plekje. Wat je al aangaf, het afscheid was heel zwaar. Ik had gehoopt dat het de 2e keer makkelijker zou zijn, maar dat was niet het geval. Omdat we Rita en haar honden al kenden toen we aankwamen, was alles zoveel intenser dan de vorige keer. Mijn liefste vriendje, Oliver was nog aanhankelijker dan de vorige keer. Rosie die de vorige keer alleen maar bang wegkroop, kwam kwispelend naar ons toe en liet ons met haar knuffelen. Joy die ook altijd wat schuchter was, werd weer opnieuw verliefd op mijn vriend, Rem. De 5 pups, die de vorige keer een paar weken oud waren, waren deze keer al eigenwijze (bijna) pubers. Ik ken alle 28 honden deze keer bij naam. Je weet nu hoe ze zijn, wat ze leuk vinden en wat niet. Het waren 12 dagen van genot, bij The Blue House. En laat ik Rita niet vergeten. De vrouw, hoofd van de roedel, die deze 28 honden heeft gered en ze een prachtig huis geeft. Ze doet het alleen, hulp van de bewoners van het eiland hoeft ze niet te verwachten, want waarom zou je in godsnaam 28 honden een goed huis willen geven?! Er is geen dierenarts op het eiland. Geen man in haar leven die haar steunt. Haar kinderen wonen in Groot-Brittannië. Ze staat er echt, compleet alleen voor. Ik ben dan ook zo enorm blij, dat wij haar kunnen helpen. Een luisterend oor kunnen bieden. Rem heeft allerlei klusjes gedaan, waar ze anders enorm veel geld voor was kwijt geweest. Ik heb het internet geregeld, voor haar en haar nieuwe gasten. Ze heeft een nieuwe telefoon gekregen, waardoor ze nu 4G internet heeft. Een Facebookpagina opgezet. De honden de aandacht kunnen geven die ze verdienen. Want laten we eerlijk zijn, Rita rent en vliegt om alles te regelen, dus 28 honden aaien en kroelen zit er echt niet dagelijks in, hoe graag ze dat ook wilt. Wat zo’n reis dus met me doet? Zo enorm veel! Allerlei gevoelens komen voorbij. En dat gaat van puur geluk, naar zien wat Rita allemaal alleen moet doen en daar toch verdrietig om zijn. We hebben haar veel kunnen helpen, maar het is nooit klaar. Het blijft maar doorgaan, dag in, dag uit. Woonde ze maar dichterbij, dan waren we er zoveel mogelijk. Maar het is van deur tot deur een reis van zo’n 24 uur… Mijn/ons doel is om haar minimaal 1x per jaar te bezoeken en haar te helpen waar we kunnen. Vanaf een afstand, maar het liefst vanaf de plek zelf. Daar is geld voor nodig, dus… hard werken om dat voor elkaar te krijgen. Ik zou dolgraag een sponsordeal voor haar willen met een bedrijf dat hondenvoeding produceert. Ze is een godsvermogen kwijt aan voer, geld dat ze met moeite bij elkaar kan sprokkelen. Daarnaast zijn medicijnen ook van belang, praktisch onmogelijk om aan te komen, aangezien ze geen bedrijf heeft als dierenarts. Ik zou dolgraag zien dat dierenartsen (in opleiding) naar haar toe gaan, bij haar verblijven (gratis) en haar kunnen helpen waar nodig. Daarnaast zouden ze ook andere mensen op het eiland kunnen helpen. Er is genoeg te doen en wat een ervaring kan je daar opdoen! Ik zou haar financieel willen blijven ondersteunen en een soort online ‘Adopteer een hond’ willen opzetten om haar te voorzien van meer inkomsten. Daarvoor heeft ze meer inzicht nodig in de digitale wereld. Ik wil haar blijven onderwijzen in het gebruiken van social media etc, alles om haar meer in de spotlight te zetten. Er is zo enorm veel nodig om haar wat meer rust te bezorgen. Waar moet ik in godsnaam beginnen? Dat is iets waar ik goed over na moet denken en in kaart moet brengen. Het is al een uitdaging om dit te doen met iemand die dichtbij je is, laat staan met iemand die 8000 km verder op woont, zonder goede kennis van internet, zonder goede hulp ter plekke en zonder medewerking van haar lokale overheid. Maar hoe dan ook, WIJ blijven voor haar en haar/onze 28 hondenvrienden vechten! Go Rita! **zwaait met pompoms** Vechten, dat doen we in ons zakelijke leven ook elke dag. Waarvoor wil jij elke keer weer keihard vechten?
0 Reacties
Goedemorgen collega!
Zit ze weer. Te typen vanaf La Digue, een eiland van de Seychellen. Keihard genieten van het heerlijke weer en de overdreven mooie natuur. We zijn weer bij Rita en haar honden (voor meer info zie www.thebluehouse-ladigue.com). 3 maanden geleden waren we hier ook om onze vakantie door te brengen. We zijn toen op slag verliefde geworden op dit eiland en op alle honden en wilden snel weer terug. Door een enorme vertraging en naar aanleiding daarvan, een fijne compensatie, zijn we sneller terug dan verwacht. Dit keer zijn we hier om haar te helpen. Remco is druk met allerlei klusjes (goede timmermannen zijn er niet op dit eiland) en mam en ik helpen met het ontteken van de honden (er is een teken invasie gaande ivm de regen van de afgelopen tijd), afwassen, opruimen, boodschappen halen en het fijnste wat er is… lekker met de honden knuffelen en spelen. Puur geluk! We hebben ook stappen gemaakt in het regelen van fatsoenlijk internet, mede dankzij de donatie van Huawei. Internet voor zowel voor Rita zelf als voor haar toekomstige b&b gasten. We hebben haar ook nog ruim € 800,00 aan donaties mogen geven die we hebben ontvangen van vrienden, zowel offline als online en zelf hebben we natuurlijk nog wat gedoneerd. Mijn lieve nichtje en neefjes hadden zelfs speeltjes gekocht met hun eigen zakgeld. Wij zijn jullie enorm dankbaar! Op het moment zijn er nog 28 honden, want helaas is lieve Lotti overleden in de maanden dat we er niet waren. Helaas is een zware bevalling en de nasleep daarvan, haar te veel geworden. Rita praat er nog veel over. Als alleenstaande vrouw met zoveel honden heb je niet heel veel mensen waarmee je zulke dingen kan delen. Ik ben dan ook blij dat wij kunnen fungeren als een uitlaatklep. Gelukkig hebben we het zusje Lotti nog, Zoë. Zij doet ons nog enorm denken aan Lotti. Ze sliepen altijd lekker samen op de bank, op de rug, poten in de lucht. Heerlijke beessies. Nou goed, ik kan hier uren over doorkletsen, maar… dooorrrrrrr. Ik begon met ‘goedemorgen collega’. Dat klinkt inderdaad zo enorm fijn. We wisten al dat we het hebben van collega’s echt hebben gemist, maar nu we samenwerken besef ik me dat al te vaak. Zo lekker om samen in de auto te zitten en dan jouw kenmerkende woorden te horen: ‘Hey, ik heb eens zitten denken…’ en dan weet ik al, nu gaat ze los! Maar dan jouw vraag: Waarin ik mij zou willen ontwikkelen? Nr. 1 is editen! Toen we begonnen met BaB en besloten filmpjes te gaan maken en zo iedereen die met ons meekijkt te laten genieten van deze geweldige ondernemersverhalen, riep ik: ‘Ik edit de filmpjes wel!’ Ik had werkelijk waar geen idee waar ik aan begon. Ik slingerde iMovie aan en dacht: ‘Goed, Ell. Nou… begin maar dan!’ In het begin is het vooral staren naar je beeldscherm en dan gewoon van alles proberen en dan komt het vast goed. In dit soort gevallen zijn Google en YouTube mijn grootste vrienden. Maar het lijkt me heerlijk om de mooiste films te maken, met camera’s in verschillende hoeken en alles super strak te kunnen editen met allerlei gave features. Het liefste met een ander programma dan iMovie, nl. Final Cut Pro. Ik ga vast dagdromen over die dag, be right back! Nou, dat was echt een BaB dingetje. Dan een in het algemeen, dus ook voor Soccerhostess. Je kent het misschien wel. Voor een ander regel je alles tot in de puntjes en voor jezelf is het op de een of andere manier (voor mij in ieder geval) moeilijk om dingen hard aan te pakken. Ik wil nog weleens te braaf zijn. Ik moet dus leren meer op mijn strepen te gaan staan. Naast jouw dagelijkse werkzaamheden, waar haal jij dan jouw pure geluk uit? Aaaaah, het schoolplein. Overlopertje, knikkeren, kunstjes doen aan de rekstokken. It takes me back.
Tja… wat jij al aangaf, kan het wat awkward zijn wanneer een love brand niet reageert op jouw liefde. Al was het maar een duimpje. Een simpele klik. Jullie zijn nieuwsgierig, dat snap ik. Dus laat ik snel beginnen: De KLM heeft geen enkele reactie gegeven. 0,0. Noppes. Nada. Dus… Ik zit snikkend in een hoekje, heen en weer wiegend me af te vragen waar het fout ging. Natuurlijk hoeven ze niet met tickets te gaan gooien (mag wel natuurlijk), maar een kleine knipoog was al leuk geweest. Gemiste kans, KLM. Dan @C. Zij gaven wél het duimpje waar ik zo naar uitkeek. Mijn hart maakte een klein sprongetje Whooohoooo! Go @C! Maar toch… stiekem had ik wat meer verwacht. Ze zijn nog niet eens begonnen en ik jubel al, want het kan niet anders dan een groot succes worden. Met de humor die zij nu al uitstralen had ik op een toffe actie gehoopt. Ach ja, de eerste knipoog is uitgewisseld, dat is in ieder geval al iets. Maar dan Salentein. Wacht, het moet in hoofdletters. SALENTEIN! Slaan jullie die naam even op? SALENTEIN! Ja, die. Zij stuurde ons een mail. Zij snappen het. Ik hou daar enorm van. Zij begrijpen hoe belangrijk ambassadeurs zijn. Eerlijk is eerlijk, ik was er al een. Ik droom even weg bij de Portillo Sauvignon Blanc of de Chardonnay Barrel Selection! Maar mijn liefde voor SALENTEIN is nog meer gegroeid. Want! Zij zijn zo lief geweest om ons te voorzien van bubbels! En die bubbels houden wij niet voor onszelf… (Ell, echt niet? Weet je het heel, heel erg zeker?! Nou ja, we moeten natuurlijk wel even weten wat we weggeven) Die gaan we uitdelen! Dus blijf ons in de gaten houden **huppelt over schoolplein** Niet te vergeten! Vorige week plaatste ik een poll op onze site. In die poll vroeg ik jullie aan te geven welk merk jullie het meeste aansprak. Het werd een gelijkspel. KLM en @C wonnen. Echter, voor mij heeft Salentein gewonnen! En hard ook. Zo. Toch geeft dat weer extra energie he. Wanneer er bedrijven zijn die het snappen. Nu hoeft dat niet eens ons te betreffen, maar in het algemeen. Wanneer je ziet dat er online goed gereageerd wordt op een klacht. Wanneer je een winkel binnenloopt met het idee alleen te kijken en je naar buiten loopt met veel te veel aankopen. Wanneer je een persoonlijk bericht krijgt bij je pakket. Wanneer het in een restaurant opvalt dat je het koekje bij de koffie zo lekker vond en je er dus wat extra krijgt. Noem het maar op. Ik kan daar enorm van genieten. Creativiteit, herkenning, inlevingsvermogen, meedenken met de klant. YES! Dat is dus een van de dingen dat mij energie geeft. Maar, Rianne, wat geeft jou energie en wat kost jou juist energie wanneer het jouw ondernemingen betreft? **ZWAAIT!** Hooooooi Rianne en #Blogstafette vrienden!
Rianne, Ricardo mag blij zijn met mensen zoals jij. De wereld mag blij zijn met mensen zoals jij. Ik hoop dat mensen hem vanaf nu niet meer voorbijlopen, wanneer ze in Ibiza zijn. Dus… Waaaaag hem nog eens voorbij te lopen, toekomstig Ibizabezoeker. I dare you. En jouw verhaal over Social Media… herkenbaar. Natuurlijk is Social Media zeer belangrijk voor ons. Persoonlijk niet zo zeer (alhoewel ik mijn lieve gemaakte vrienden via Twitter, Snapchat, etc niet zou willen missen) is het zakelijk veel belangijker. Nu scheelt het dat wij het zakelijke zo enorm geweldig vinden, dat het ook heel persoonlijk is. En wat vooral zo verslavend is… de reacties. Wanneer je ziet dat mensen reageren op de filmpjes. Hun mening geven, hun ervaringen delen. En of dat nu voor of achter de schermen is, het is gewoon fantastisch! Zo gaan we morgen ook een Business Bolide draaien, doordat iemand via Twitter zei: ‘Ik ga jullie in contact brengen met mijn werkgever, want hij heeft een goed verhaal.’ En daar worden wij blij van. Springerig ook. Dansen enzo. Dat werk. En dan nu **drum roll please** Met welke partners zou ik de samenwerking aan willen gaan, wat Business and Bubbles betreft. KLM! Wij hebben samen een droom. Ondernemers bezoeken in het buitenland, met eigen ogen zien hoe zij daar werken. Waar zij tegenaan lopen, waarom zij daar juist zo goed functioneren. Wat is het verschil tussen werkend Nederland en werkend… Noem het maar op! Het zou geweldig zijn als de KLM ons de wereld over zou vliegen. Aangezien zij op 603 bestemmingen vliegen, hebben we nog aardig wat plekken te bezoeken. &C! Het nieuwe kanaal van Chantal Janzen. In maart gaat ze pas écht los, maar haar kennende gaat het geweldig worden. En zij doet, net als wij, alles met een vleugje humor. Ook wij willen toffe mensen een podium geven, alleen wij kiezen veeal voor de ondernemers. Zij gaat allerlei verschillende dingen behandelen: mode, beauty, eten, reizen, lifestyle, wonen, etc. En ik weet zeker, dat wij als reporters met een grote glimlach, heel goed mee kunnen kijken door Chantal’s bril. Want blijkbaar is dat een hele leuke bril! Sterk, maar leuk! Salentein! Ondanks dat wij met Bubbles doelen op onze inspiratie, wanneer onze hersenen bubbelen van de ideeën, zijn wij natuurlijk ook niet vies van de bubbels in alcoholische versnaperingen. Nu ben ik qua wijn nogal verliefd op de Salentein wijnen. De locatie in Nijkerk alleen is al GE WEL DIG! Maar de wijnen… oooow jaaaa! Dus het kan niet anders of de Salentein sparkling brut cuvee exceptionnelle moet ook verrukkelijk zijn. Ik zou graag met een fles Sparkling onder onze arm naar ondernemers/oprichters van goede doelen toe willen gaan. Om ze te bedanken, om ze een hart onder de riem te steken, om ze te feliciteren, om in plaats van koffie eens bubbels te drinken. Echte Business Bubbles. Mooi nieuw onderdeel van onze site, vinden jullie ook niet, Salentein? **knipper knipper** Ik heb nu een begin gemaakt, en ondanks dat wij in veel dingen hetzelfde zijn, zijn wij in veel dingen toch ook weer heel anders. Dus, Rianne, welke blijmakende merken zou jij willen verbinden aan Business and Bubbles? And don't be shy! Roep maar! Van welk merk worden jullie blij, #Blogstafette volgers? Rianne! Goedemorgen!
WHOOOOHOOOOO! Mijn eerste blog vanaf onze Business and Bubbles site! Wat een dag was dag, de dag van het live gaan. DE lancering van onze Business and Bubbles site. Een moment waar we allebei zo enorm naar hebben uitgekeken. Nu is het echt echt! Ik vind het zo tof dat meerdere mensen bij ons, apart van elkaar, hebben aangegeven dat ze onze blogs altijd lezen en zo leuk vinden, maar dat het zo fijn zou zijn om alles onder elkaar te kunnen lezen. Voor die mensen zijn we begonnen met de site, maar ja, wij zouden onszelf niet zijn, wanneer er na dat besluiten niet allemaal andere ideeën kwamen opbubbelen en dus BaB onstond. Wanneer ik eraan denk beginnen er vlinders in mn buik te vliegen. Verliefdheid voor BaB en ik hoop dat veel meer mensen die verliefdheid met ons voelen. Elke keer wanneer we samen in de auto stappen is het weer raak. En het is zo fijn om met BaB weer een collega te hebben. Zeker wanneer die collega Rianne Toussaint is. En hoe ik BaB combineer met Soccerhostess? Nou… zoals jij weet, we hebben er veel gesprekken over gevoerd nl., heb ik pas de beslissing genomen om me op een andere manier te focussen op Soccerhostess. Ik wil weer terug waarmee het allemaal begon. Bedrijven en/of hotels ondersteunen in het organiseren en begeleiden van trainingskampen. Daarom heb ik afscheid genomen van een grote opdrachtgever, die toch niet helemaal bij dat plaatje paste. Dat was een doodenge stap, aangezien dat financieel nog wel een dingetje was. Maar een stap waar ik van heb geleerd en waar ik heel blij mee ben. Rond de tijd dat ik afscheid nam van die opdrachtgever gingen wij los met BaB. Dus eigenlijk kwam dat goed uit. Aangezien het met Soccerhostess wat rustiger was, kon ik me lekker focussen op bijv. het maken van de BaB site. Een site bouwen met een programma waarmee ik nog nooit had gewerkt. Ik ben enorm blij hoe de site is geworden, maar wat een bevalling is dat geweest. Aan de andere kant vond ik het ook heerlijk om alles opnieuw eigen te maken. Ergens compleet gek van worden en dan opeens BAM gelukt! Hoe dan!? Maakt niet uit, SLINGERS! Op het moment dat je de beslissing neemt om afscheid te nemen van het één, volgt het ander. Het is heerlijk cliché, maar het is toch echt zo: Waar er een deur dichtgaat, gaat de andere open. Dat was dus oa de BaB deur, maar ook weer nieuwe deuren voor Soccerhostess. Ik presteer erg goed onder druk, dus 2017 wordt het jaar van de deuren intrappen. So let’s kick some A… Doors. We hebben deze week ook deuren in getrapt. We zijn naar een netwerkbijeenkomst geweest van het FCN. Hoe bijzonder was het dat er 2 weken na het live gaan van onze site mensen al zeiden: ‘Hey, jullie zijn van Business and Bubbles!’ We keken elkaar even aan van… kennen ze ons nu al?! En ja! Ze kennen ons nu al. Bizar hoe snel dit gaat. En dat geeft zo’n enorme boost. Ik kan niet wachten om straks door de bomen het bos niet meer te zien. Het liefst heb ik een tropisch regenwoud. Wat jij? Dan is er natuurlijk nog de vraag voor jou! Jij hebt een blog geschreven over Ricardo. De man die je leerde kennen op Ibiza en een diepe indruk op jou heeft gemaakt. Die blog heeft blijkbaar ook een boel bij andere mensen losgemaakt, want jouw site ging zelfs plat omdat zoveel mensen deze wilde lezen. Wat voor een impact heeft dat gehad op jou en jouw IbizaDances platform? Liefs, Ell Lieve Rianne, Goed zo! Omarm die ADHD kant van jezelf. Die kant van jou, geeft mij ook enorm veel energie. Het is zo belachelijk aanstekelijk. I love it. In sommige dingen lijken wij op elkaar en met meer dingen lijken wij helemaal niet op elkaar. Onder andere dat maakt onze samenwerking zo mooi en dynamisch. Waar jouw hoofd GAAT GAAT GAAT, is mijn brein is er een die wat langzamer optrekt, maar als ie eenmaal over de Duitse snelweg knalt, dan gaat die ook. Wij lijken op elkaar wanneer het gaat om het willen doen waar je gelukkig van wordt, geluk boven geld, ons standpunt over Social Media, onze stip op de horizon voor wat betreft Business and Bubbles, etc. In het ‘rust’ deel lijken wij dus niet op elkaar. Waar jij kriegelig wordt van rust, word ik daar juist blij van. Rust is voor mij een zeer belangrijk iets, zeker na het werk. Ik heb dat sinds klein af aan. Ik vond het heerlijk om met mn vriendjes en vriendinnetjes te spelen, maar ik vond het ook fijn om de My Littly Pony’s erbij te pakken en verder niks of niemand erbij te betrekken. ‘Mam, vandaag wil ik even met niemand spelen.’ Mijn moeder is een heel belangrijk persoon in mijn leven. Zoals bijvoorbeeld op de donderdagavond. Dan hebben we ‘mama avond’. De avond dat ik naar mijn ouders ga en een avondje alleen heb met mn moeder. Ik lig dan heerlijk bij haar op de bank en zij kroelt door mijn haar terwijl we tv kijken, een wijntje drinken, wat lekkers eten en gewoon genieten van het moment. Dat stamt nog uit de tijd dat ik nog een klein Ellentje was. Mn vader en broer gingen trainen, mijn zus woonde toen al niet meer thuis, dus waren mijn moeder en ik alleen. Ik weet nog dat ze eens zei: ‘Als jij later op jezelf woont, dan doen we dit vast niet meer.’ HA! Na 11 jaar samenwonen, ga ik nog steeds elke donderdag die kant op. Jullie weten nu dus wat ik vanavond ga doen… Ik ben ook een enorme fan van wandelen. Wanneer dingen even niet willen of wanneer ik vastloop, trek ik de schoenen aan en ga ik een stuk wandelen. Ik houd enorm van de natuur, dus kijken hoe de dieren zich vermaken, wanneer ik langs de IJssel loop… prachtig. Op zoek naar het ijsvogeltje en gewoon even stilstaan bij de koeien die lekker lopen te grazen. Ja, natuur for the win! Daarna kan ik er weer vol frisse gedachten tegen aan. En dan… sporten. Sinds ik geen teamsport meer doe (heb jaaaaaaren lang op handbal gezeten), merk ik dat sporten me niet meer zo enorm trekt als eerder. Sporten met een team is toch leuker dan de sportschool induiken. Gelukkig heb ik een lieve vriendin waarmee ik 2 keer per week sport. Body Attack en Body Balance is dan onze keuze en vooral Body Balance is dan degene waardoor ik het meeste relax. Body Balance is een combinatie van Yoga, Tai Chi en Pilates. Het is een geweldige manier om jezelf te laten realiseren dat je spieren hebt en dat ze voor je moeten werken. Foei! Ik heb met regelmaat spierpijn op plekken waarvan ik niet wist dat ze bestonden. En dan die laatste paar minuten ontspanning. Rustige muziek, een zachte stem die aangeeft hoe je het beste kan ademhalen om te ontspannen… Blijf dan maar eens wakker. Dat is nogal een uitdaging kan ik je melden, maar oooow wat is het fijn. Ik kan het iedereen aanraden. Je merkt dat je lichaam sterker wordt en dat is zó lekker! En dan reizen. Een luxe manier om te relaxen. Het mooiste is om nieuwe culturen te leren kennen, de natuur te ontdekken tijdens het lopen van prachtige nature trails. Over een hagelwit strand slenteren en gewoon genieten van de rust. Ja... Als dat toch eens vaker kon. Weet je waar ik ook rustig van word, ondanks dat het me zoveel energie geeft? Het werken aan Business and Bubbles (BaB), ons project waarmee we écht losgaan in 2017. Wanneer jij daar aan denkt, wat zijn dan jouw doelen voor BaB in 2017? Dikke kus, Ell Rianne! Lieverd! We zijn gewoon live gegaan met onze nieuw FB pagina, hey! Wat eigenlijk nog niet de bedoeling was, maar... wij weken af van de planning, want we voelden dat het goed was om het NU te doen. Onze samenwerking Business and Bubbles is écht van start gegaan! Binnen een paar uur zoveel likes en meer dan 2000 mensen bereikt. ONGELOOFLIJK TOF! Nu al zin in het moment dat onze site live gaat! En lees je dit en ben je super benieuwd waar we het over hebben? Kijk dan op: https://www.facebook.com/BusinessandBubbles/ en een Like is een enorme knuffel van ons! Traaaalalalaaaa. Zo... dan nu terug naar onze blogs: Het is zo bijzonder, ik las jouw vorige blog en ik dacht alleen maar: Hoe kan zo een sterke en zelfverzekerde persoon als jijzelf nou een saboteur in zichzelf hebben om the finger te geven? Jij bent zo’n vrouw, waarbij men aan je lippen hangt, zodra je begint te praten. Ik ben blij dat je dat door die Marketingpresentatie voor de Utrechtse Business Club aan den lijve hebt ondervonden. Ow en trouwens… dat doe ik ook nog steeds, wanneer jij ergens binnenkomt, kennis maakt met mensen, de situatie aanhoort en direct allerlei toffe ideeën begint te spuien. Jaloersmakende eigenschap. So yeah, don’t you dare listen to that jerk! Nu ik je blog weer teruglees zie ik dat jij je afvraagt wanneer wij weer terugkeren naar onze Wifi-arme eilanden, aangezien je het gevoel had dat dat niet lang zou duren. Nou, je had volkomen gelijk! Gisteren heb ik de tickets geboekt. We gaan terug naar het eiland met het belabberdste wifi of all, La Digue. Wat ik in mijn vorige blog niet heb verteld is dat we op La Digue bij een vrouw (Rita) verbleven die 29 honden heeft opgevangen, in haar uppie. 29 honden die waren verwaarloosd, gedumpt in een rivier, overgoten met kokendheet water en voor dood achtergelaten, etc. Zij heeft ze liefdevol verzorgd en een prachtig huis gegeven. Wij zijn dus niet alleen verliefd geworden op het eiland zelf, maar ook op Rita en haar geweldige roedel. Toen we de poort achter ons dichtdeden bij vertrek, keken we elkaar aan met tranen in onze ogen (nou ja, ik huilde gewoon volop) en zeiden we tegen elkaar: ‘We moeten snel terug!’ Nu we de situatie beter kennen, kunnen we haar beter helpen. Dus in februari gaan we terug, om haar wat meer lucht te geven, door te helpen en de honden weer te voorzien van belachelijk veel knuffels. We gaan Rita ook financieel helpen. Alles wat zij verdient via haar B&B gaat direct naar de honden, maar dat is lang niet genoeg. Zij en de honden kunnen alle hulp gebruiken voor het prachtige werk dat ze doet. Om je een idee te geven: Voor € 10,00 kan ze een puppy inenten, voor € 30,00 kan ze honden steriliseren of castreren. Dus echt alle beetjes helpen. Al heb je € 1,00 over, GRAAG! Alles is welkom. Donaties mogen naar: Ellen Jansen, NL06ABNA0618608834, o.v.v. Rita. Karmapunten coming your way! En dan de vraag waar het allemaal om draait: Sta jij iedere ochtend blakend van het zelfvertrouwen op en ga je iedere avond met een roes van zelfverzekerdheid naar bed? Ow god, nee. Ik denk dat bijna niemand op deze aarde dat doet. Ja, behalve Kanye West dan. Mijn inner jerk (mooi omschreven ook) komt hier en daar weleens naar boven drijven. Maar die probeer ik heel snel de kop in te drukken. Ik weet nog dat ik moest afrijden en dat ik nogal gespannen was. Inderdaad het ‘Kan ik dit wel?!’ complex. Mijn broer zei toen iets in de trant van: ‘Ell, je kan je er enorm druk om maken, maar dat werkt je alleen maar tegen. Gewoon je ding doen en gaan.’ tegen mij. Dat is me altijd bijgebleven. Wanneer er iets is waar ik me druk om maak, dan komt er een kalmte over me heen wanneer ik weer hoor. Wat kunnen we ons soms druk maken om niets. En je dan achteraf afvragen: ‘Waarom heb ik me hier druk over gemaakt?!’ Als we dat nou van tevoren al denken, hoeven we ons dat na de tijd niet meer af te vragen. Zoals ik hierboven al schetste, jouw Ferrari brein (zoals jij deze noemt) blijft maar gaan en overlopen van de ideeën. Hoe kom jij tot rust? Hoe krijg jij jouw brein zover dat ie helemaal zen is? Lukt dat überhaupt? Dikke kus, Ell Toeleven naar je vakantie. Ooooch man, wat is dat toch lekker. Dit jaar deden wij dat extra hard, want wat hadden we een super mooie en anders dan anders locatie gevonden! In november zijn Rem en ik op vakantie geweest op de Seychellen. We verbleven op 3 eilanden. Mahé, La Digue en Praslin. La Digue heeft ons hart gewonnen, niet alleen qua eiland zelf, maar zeker ook qua bijzondere locatie waar we verbleven. Waarom? Dat lees je hieronder. 15 november 2016. Rem en ik vertrekken met de jetty van Mahe naar La Digue. We hebben een geweldig verblijf geboekt, The Blue House. De bovenverdieping van een huis, waar een vrouw woont die 24 honden heeft/opvangt. Al deze honden heeft ze van de straat gehaald, zelf de wonden verzorgd waar nodig en ze een liefdevol huis gegeven. We kunnen niet wachten om haar en de honden te ontmoeten, maar pffff, als we toch eens wisten wat ons voor een prachtige herinneringen te wachten stonden. We kwamen aan met de ferry, het was echt bloedheet. Zelfs de locals waren aan het klagen. Eerlijk is eerlijk, ik ben er dol op. Hoe warmer hoe beter. Rita kwam aan op de fiets (het eiland is 5km lang en 3km breed, dus who needs a car!?) en herkende ons gelijk. We kregen direct een warm (jaja, toe maar, het kan nog warmer) welkom en samen liepen we naar haar huis. Bij onze aankomst werden we ook net zo vriendelijk welkom geheten door onze nieuwe hondenvrienden. Nieuwsgierig kwamen ze kijken wie de nieuwe gasten waren. De eerste die direct knuffels kwam innen was Tinkerbell. Zij duwt zich direct tegen je aan en gaat hangen, echt van: KNUFFEL ME DAN! Natuurlijk doe je dat direct vol overgave. Naast Tinkers, kwamen ook Floflo (Florentine), Lotti, Zoë, Alexis, Zuzu (Azura) direct op ons af. Amy zat een stukje verderop een beetje angstig de kat uit de boom te kijken. Maar al snel werden we helemaal opgenomen door de roedel. Het was zo mooi om alle karakters te leren kennen. Zoals bijvoorbeeld Jessie, de kleinste van het stel, maar wel de koningin. Als ze de aandacht wilde, rende ze naar boven en ging op het dak staan blaffen. De mafkees. En Megan die in het begin nogal schuchter was en door veel TLC niet meer weg te slaan was. Vooral bij Rem. Zo gauw hij ergens ging zitten, ging zij achter zijn stoel liggen. Zo lief. En Oliver, die mij als zijn nieuwe liefde had gebombardeerd. Als ik ergens ging zitten, kwam hij met zn volle lichaam boven op me liggen, en geloof me, het was nogal een beest. En Smokey deed hetzelfde. Af en toe kwam er dan een jaloers grommetje, maar over het algemeen konden ze mijn liefde goed verdelen. Vol ongeloof heb ik gekeken hoe Rita het hoofd is van de roedel, head of the pack. Ze had een deel van de honden achterin de tuin en een deel voorin de tuin. Dagelijks was er een moment dat alle honden met zijn allen konden spelen. Feest! En als ze echt bij elkaar wilden zijn, sprongen ze gewoon door de kozijnen, naar de kamer, door het andere kozijn, de andere tuin in. Dus ach… Ze hebben alle vrijheid. Het ‘speelkwartier’ was klaar wanneer het tijd was om te gaan slapen. Rita liep dan de tuin in en riep: ‘Everybody go dodo!’ Vertaling: ‘Iedereen gaat slapen!’ Zonder enig gezeur liepen de honden van de achtertuin naar de achtertuin en andersom. Iedereen plofte neer en ging slapen. Behalve die honden die nog aandacht wilden, die kwamen lekker bij ons op de veranda om te knuffelen.
Rita woont op 2 min lopen van het strand. Het was dan ook prachtig om de honden die het leuk vonden mee te nemen naar het strand. Dolgelukkig dartelden ze richting de zee om er als zeehonden in te plonzen zodra we er waren. Het is zo makkelijk om wat tijd van jezelf te investeren en die beessies zo intens blij te maken en Rita stiekem ook. Aangezien ze alles alleen doet, heeft ze niet veel tijd om dit soort dingen te ondernemen. Dus ik weet niet wie er gelukkiger was, de honden of Rita zelf. Als de eerste honden waren geweest, liepen we terug naar huis en haalden we de volgende honden op en zo een paar keer. Rem hielp hier en daar met wat klusjes, waarvoor anders een timmerman vanaf een ander eiland moest komen en wanneer die kwam, was dan maar de vraag. Dus Rita was enorm blij met de dingen die Rem kon oplossen. We kochten hier en daar wat dingen om haar te helpen. Zoals 2 zaklampen. Die van haar was kapot, maar ze kocht geen nieuwe, want dat was dan geld dat niet naar de honden ging. Dus wij kochten 2 zaklampen voor haar van 27 Roepie, nog geen € 2,00. Hoe blij kan je een mens maken en vooral hetgeen ze zei nadat we ze hadden gegeven: ‘elke keer wanneer ik deze lamp gebruik, zal ik aan jullie denken, jullie hebben echt het licht in mijn leven gebracht.’ Draag mij maar weg. Daarnaast had ze een nestje pups. Lilly was bevallen van 5 kleintjes. De vorige keer toen er pups waren, had de dierenarts Rita in de steek gelaten. De pups moesten ingeënt worden, binnen 7 weken, de dierenarts zou vanaf Mahé naar La Digue komen, 1 uur en 15 min met de boot, maar ze kwam niet opdagen. De pups kregen een zeer besmettelijke ziekte en binnen een paar uur van elkaar overleden ze. Rita vertelde dit vol boosheid en zoveel verdriet. Hartverscheurend. Er is dus geen dierenarts op het eiland en de dierenarts van Mahé hield zich lang niet altijd aan de afspraak. Daardoor heeft Rita onnodig afscheid moeten nemen van meerdere honden. Dat lijkt me echt verschrikkelijk. Het feit dat je machteloos bent. We hebben haar een donatie gegeven om alle pups te laten inenten, Lily te laten steriliseren en Luchiano te laten castreren. Hopelijk komt de dierenarts deze keer wél op tijd. Maar al met al regelt Rita het toch maar. In haar uppie! 24 honden, 5 puppy’s en het runnen van de B&B, deze runt ze om geld te verdienen en de honden te kunnen verzorgen, Rita komt op de 30e plaats. Wij hebben ongelooflijk veel respect voor haar. Wij zijn onze 2e trip richting La Digue alweer aan het plannen. We willen terug, haar nog meer helpen waar we kunnen, spullen voor haar meenemen die ze daar niet kan krijgen, geld doneren en vooral onze tijd doneren en liefde en knuffels geven aan de honden. Heeeeeeel veel liefde en knuffels, want dat hebben we in overvloed. En jullie… mocht je nou een enorme hondenliefhebber zijn en wil je de Seychellen zelf bewonderen, want wat een paradijselijk mooi land is dat, ga dan zeker naar Rita op La Digue en ga enorm toffe herinneringen maken. Dit is haar site en hier kan je haar honden alvast een beetje leren kennen. www.bluehouse-ladigue.com Goedemorgen lieve partner in crime, Jouw laatste blog. Wat is deze krachtig. Je geeft aan geen zinnig antwoord te kunnen geven op mijn vraag, maar wat was dat juist een enorm zinnig antwoord. Gewoon eerlijk en straight to it. Go for it Working Nomad! En wat hoop ik dat we dat nomade gedeelte ook samen verder kunnen voortzetten via ons nieuwe platform! En de Seychellen… oooowww de Seychellen. Wat een enorm paradijs. Ik heb al veel mooie bestemmingen mogen bezoeken, maar deze… staat toch wel heel hoog op de lijst hoor. En wat je al aangaf, internet/wifi is zeker niet vanzelfsprekend. Het is daar een grote luxe. Heel veel mensen/hotels hebben het niet en als ze het al hebben, is het een verbinding van niks. Maar wees eerlijk, mensen die in paniek raken omdat er geen internet is… moeten even hun prioriteiten opnieuw op een rijtje zetten. Tuurlijk, je hebt een zaak te runnen, maar toch, je hebt vakantie. Dus waar je normaal je mail zou checken, en nog een keer, en nog een keer, was dat daar simpel weg niet mogelijk. Tja, so be it. En qua social media, tja, je wil iedereen laten meegenieten van al het moois om je heen, het feit dat het niet kan, is jammer, maar ach. Wederom: So be it. Tuurlijk waren er van die kleine dingen dat je denkt: ‘Kom oooop, geef me even een fatsoenlijk signaal.’ We hebben namelijk 3 verjaardagen in de familie gemist, aangezien we zo belachelijk hard aan het genieten waren van al het moois daar. Ik had graag die jarigen even willen facetimen. Toch nog ‘persoonlijk’ feliciteren. Maar no way dat dat ging gebeuren. Internet is een beetje als de bustijden op de Seychellen: ‘Nobody knows.’ Niet te vergeten: onze blogs. Dat waren ook nog uitdagingen. In die 3 weken publiceerde ik er 2 en dat ging lang niet altijd even makkelijk. Veel geduld, heel erg veel geduld.
En we hebben onze ogen uitgekeken naar mensen die op vakantie waren, maar toch internet hadden in hun hotel. Wij aten bijvoorbeeld weleens in een heel mooi boetiek hotel en de mensen die daar verbleven hadden daar toegang tot wifi. Dus die zaten tijdens het eten alleen maar op die telefoon te loeren. Sommigen zaten zelfs aan tafel met hun Ipad of nog erger, de laptop. Werkelijk waar… de laptop. Meneer moest een film downloaden en hij werd ook nog eens boos, aangezien het internet te traag was. Dat zit je in de Seychellen, met je geliefde in een romantisch restaurant en dan ben je zo afhankelijk van het internet. Ik vind dat dus echt zo enorm triest. Niet alleen op een tropische bestemming trouwens, maar ook wanneer je uiteten gaat bij het restaurant om de hoek. GENIET VAN ELKAAR! Geniet van het eten. Weg met die telefoon! En een moment waar ik enorm graag internet had willen hebben was toen ons op Nairobi werd medegedeeld dat er een te klein vliegtuig was gestuurd en we dus niet mee zouden vliegen naar Nederland die dag. Op dat moment wil je contact kunnen leggen met de KLM via Twitter, want dan heb je ook echt direct contact. We hadden maar 15 minuten internet per persoon en daarna werd je er weer vrolijk afgegooid. Op zo’n moment is het wel een gemis. Later toen we zo’n business lounge in mochten, kregen we internet en konden we iedereen op de hoogte stellen van wat er aan de hand was. We zijn weer heelhuids thuisgekomen, wel aanzienlijk later dan gepland, maar: SO BE IT! Dus nee, deze social media koningin is totaal niet in paniek geweest. We hebben door het ontbreken van wifi alleen maar meer genoten van de natuur, de temperatuur en de leuke mensen om ons heen en natuurlijk elkaar. En wanneer er wifi was, hebben we iedereen alsnog laten meegenieten van het paradijs waar we waren. Het besef was des te groter, dat internet echt niet alles beter maakt. We hebben het niet nodig, het is tof dat het er is, maar in godsnaam… blijf ook genieten van het echte leven en de mensen om je heen. Stiekem zijn we onze 2e reis naar de Seychellen alweer aan het plannen. Maar voor nu zijn we nog in Nederland en ben ik benieuwd welke opdrachten vind jij nou het tofste om uit te voeren en waarom? Liefs, Ell Nou ja, nog 1 prachtig plaatje van het paradijs op aarde. Vooruit. Goedemorgen vanuit de Seychellen! Praslin om precies te zijn. Wat een land is dit. We zijn compleet verliefd geworden. Vooral op het eiland La Digue, maar daar volgt vast nog een blog over.
Wat tof om door jou genoemd te worden in jouw vorige blog. Die 3 mogen meer dan trots zijn op jouw trots voor hen. Ik kreeg wederom een enorm leuke vraag van jou, namelijk als ik met wie dan ook een gesprek wilde aangaan, wie zou dat dan zijn. De eerste waar ik aan denk is: Elvis Presley. Tja, je zei nog eenmaal carte blanche. Hij heeft zo enorm veel gedaan voor de muziek. Zijn stijl heeft zoveel veranderd en losgemaakt bij mensen. Hij durfde met zijn heupen te wiegen. OH MIJN GOD! Wiegen met je heupen, het is gekkenwerk! Dat kan niet, dat mag niet. En toch… hij deed het. Hij geloofde in wat hij deed. En terecht. Hij werd de grootste. Iedereen kende hem. Of je nou wel of niet iets had met zijn muziek. En zelfs tot de dag vandaag is Elvis Presley een naam die praktisch iedereen kent. Ik zou zo graag eens met hem kletsen op Graceland. En hem vragen, hoe het voor hem is geweest. Hoe de dood van zijn moeder invloed heeft gehad op alles, want dat heeft het. Hoe zou zijn leven zijn geweest als zijn tweelingbroer, Jessie Garon, het wel had overleefd (Jessie overleed bij de geboorte). Of zijn tijd in het leger echt het begin van zijn verslaving is geweest. Of Cornel Tom Parker (een Nederlander nog wel) hem langzaamaan kapot heeft gemaakt met zijn belachelijke tourschema’s. Waarom ben je niet voor jezelf opgekomen? Hoe zou hij nu terugkijken op het verloop van zijn leven. Deze man boeit me enorm. Niet alleen zijn muziek, maar ook alles wat hij heeft meegemaakt. Ik heb zoveel vragen voor hem. Maar helaas, zullen dit voor altijd vragen blijven. En wat me ook enorm gezellig lijkt. Een borrel doen met Humberto Tan. Alles wat die man aanraakt veranderd in goud. Zo lijkt het. Zet hem voor de camera en het is een kijkcijferkanon. Laat hem dansen en hij vult hele zalen. Geef hem een camera en hij maakt de meest geweldige foto’s. Radio? Och, waarom niet! Dat kan ie ook. Laat hem kleren en schoenen ontwerpen en TADAAAA! Succes. Mijn god, wat enorm irritant is het eigenlijk. Maar wat geweldig. Voor hem én voor ons. Ik heb Humberto 1 keer mogen ontmoeten, in de tijd dat ik nog in Doorwerth werkte. En weet je… Het is een enorm aardige en charmante man ook nog. Heel enthousiast en geïnteresseerd. Echt iemand met positieve energie aan zijn kont. Ik weet zeker dat dat een heel groot deel is van zijn succes. Hij heeft die, daar gaan we weer, gunfactor! Maar toch vraag ik me af. Hoe doet ie dat toch? Hij moet zoveel ballen in de lucht houden. HOE DAN!? Hoe houd je overzicht? Hoe bewaar je de rust? Hoe behoud je balans tussen zakelijk en privé, is die balans er überhaupt? En simpelweg: Hoe krijg je het nou in godsnaam voor elkaar om overal een succes van te maken?! Enorm veel respect voor deze man, die het keer op keer voor elkaar weet te krijgen. En tuurlijk is ook voor hem niet alles rooskleurig. Ook hij heeft zijn downs en ook hij heeft heftige dingen meegemaakt, net als iedereen, dat besef ik mij. Maar toch. Wat is die man goed bezig. Goed, genoeg veren voor die man. En ja! Ons nieuwe project. Laten we die sluier inderdaad snel gaan op lichten. Want ik spring alweer op en neer van enthousiasme wanneer ik eraan denk. Kan niet wachten om je weer te zien na mijn vakantie, gelukkig duurt dat niet al te lang daarna, want whooohooo! We hebben weer genoeg om bij te kletsen. Ik ga nog even genieten van deze prachtige omgeving en de hitte. Deze blog komt VROEG voor jullie, want vandaag zitten we om 07:00 uur (04:00 uur in Nederland) in de bus naar het prachtige Curieuse eiland, waar we de schildpadden gaan bezoeken. Zin in! Dan de vraag aan jou. Als jij aan de top mocht staan van een bedrijf, welke zou dat zijn en wat zou je veranderen? Liefs, Ell |